pieza rara

© 2007, Rómulo Meléndez

in memoriam
Varón le decíamos por qué nos decía varón a cada uno de los hombrecitos de casa.
Y llegaba cada fin de semana a casa con su cabello color plata (con raya al costado de sabio) impecable vestimenta. Siempre lo conocí así. Nunca recordé haberle visto sin canas ó sin correcto atuendo. Caminaba con largos pasos con las rodillas semi-flexionadas.

Recuerdo sus manos huesudas y fuertes de rural y la enorme fuerza que guardaba dentro. Nunca logré ganarle en fuerza.

Era sordo pero escuchaba todo. Algunas veces nos llamaba shobrino. No tengo idea de lo que hablábamos en aquel tiempo pero sé que nos quería y deseaba lo mejor. A veces traía comida, frutas, cosas que no recuerdo.

Murió cuando estaba lejos, en su tierra natal, con la gente que le vio crecer.

Varón, tío dilecto, descansa en paz.


(vertaling door Rómulo Meléndez)
Varón zeiden we tegen hem omdat hij ons zo noemde, ieder jongetje bij ons thuis.
…en hij kwam ieder weekend met zijn zilverkleurige haar (met een scheiding, als een wijze)en verzorgde kleding. Altijd kende ik hem zo. Nooit herinner ik me hem zonder grijze haren of zonder nette kleding. Hij liep met lange passen en met, net niet gestrekte benen.

Ik herinner me zijn knokige handen, sterk en agrarisch en de enorme kracht die hij van binnen had. Met handje drukken heb ik nooit van hem kunnen winnen.


Hij was doof maar kon alles horen. Soms werden we shobrinos genoemd. Ik heb geen idee wat we toen met hem spraken maar wist wel dat hij van ons hield en wenste het beste. Soms nam hij eten mee andere keren fruit of andere dingen die ik me niet meer weet te herinneren.

Hij is overleden, ver weg van ons, in zijn geboorte plaats, met de mensen die hem zagen opgroeien.

Varón, lieve oom, rust in vrede.